Laminowanie ręczne wady, zalety, przeznaczenie.

Laminowanie ręczne jest najstarszą i jednocześnie najprostszą metodą produkcji kompozytów. Ta technika ma wiele zalet, ale również pewne wady. W przypadku tej metody wykorzystuje się standardowe materiały, takie jak mata, tkanina, żywica i żelkot. Kolejne warstwy laminatu są nanoszone na formę ręcznie. Zbrojenie jest układane przez pracownika, a żywica i żelkot aplikowane są przy użyciu pędzla. Dzięki wykorzystaniu tanich narzędzi, koszty przygotowania produkcji są niskie. Największy udział w kosztach stanowią surowce używane do wykonania danego elementu.

Podczas laminowania ręcznego istotne są parametry otoczenia, takie jak temperatura i wilgotność powietrza w pomieszczeniu, w którym odbywa się proces laminowania. Optymalna temperatura wynosi 18-20 stopni, a wilgotność powietrza nie powinna przekraczać 70%. Zbyt wysoka temperatura prowadzi do szybszego wiązania żywicy z utwardzaczem, co może prowadzić do podwyższenia temperatury laminatu (co niesie ryzyko samozapłonu) oraz większego skurczu, co może spowodować deformacje w produkowanym elemencie. Jedną z zalet laminowania ręcznego jest możliwość produkcji laminatu etapami, co jest szczególnie istotne przy produkcji elementów o grubych ściankach. Ponadto, nie ogranicza nas to w modyfikacji samego elementu podczas produkcji, na przykład dodawania wzmocnień, pianek lub miejscowego pogrubienia elementu, bez ingerencji w samą formę, co jest istotnym kosztem całego procesu.

Podczas laminowania ręcznego ważne jest zachowanie odpowiednich czasów technologicznych oraz precyzyjne układanie i dociskanie kolejnych warstw kompozytu. Zaniedbania w tym zakresie mogą prowadzić do różnego rodzaju wad, takich jak przebarwienia, przebicia żywicy przez żelkot (tzw. krokodyle) czy pęcherze powietrzne. Po zakończeniu laminowania i utwardzeniu wyrobu, pozostawione wewnątrz pęcherze powietrzne będą pękać, co spowoduje powstawanie ubytków na powierzchni. Dlatego w tym procesie dużo zależy od wyszkolonych pracowników odpowiedzialnych za produkcję laminatu.

Laminowanie ręczne ma wiele zalet, takich jak niskie koszty produkcji, prostotę procesu, możliwość etapowego laminowania przy większych lub grubszych elementach oraz możliwość dowolnego wzmacniania materiału poprzez dodanie warstw i elementów konstrukcyjnych w trakcie produkcji.

Należy jednak zwrócić uwagę na pewne wady tej metody. Konieczne jest utrzymanie ustalonego reżimu produkcyjnego, obejmującego odpowiednią temperaturę i wilgotność, a także precyzyjne układanie i dociskanie warstw. Istnieje ryzyko samozapłonu przy zbyt wysokiej temperaturze oraz określony, dość szybki czas wiązania żywicy z utwardzaczem. Ponadto, podczas laminowania ręcznego dochodzi do emisji styrenu do powietrza, co należy wziąć pod uwagę ze względu na potencjalne skutki zdrowotne.

Metoda laminowania ręcznego znajduje zastosowanie przede wszystkim w produkcji elementów o dużych gabarytach oraz elementów składających się z wielu warstw (grubsze laminaty). Jest również stosowana w przypadku produkcji elementów wymagających dodatkowego wzmocnienia, takich jak elementy dokładane na kolejnych etapach produkcji – wzmocnienia, ryfle, pianka itp. Metoda ta sprawdza się w produkcji jednostkowej oraz małoseryjnej, gdzie możliwość modyfikacji elementu w trakcie produkcji jest istotna.

Podsumowując, laminowanie ręczne jest najstarszą metodą produkcji kompozytów, która pomimo pewnych wad, posiada wiele zalet. Proces ten jest stosunkowo prosty i tani, umożliwia etapowe laminowanie oraz elastyczną modyfikację elementów. Jednakże, wymaga precyzji i utrzymania odpowiednich parametrów otoczenia. Metoda ta znalazła swoje zastosowanie w produkcji elementów o dużych rozmiarach oraz w przypadku potrzeby dodatkowego wzmocnienia konstrukcji. W dalszym ciągu jest wykorzystywana w branży kompozytowej, stanowiąc istotny element procesów produkcyjnych.